Tweede huis

Kaj heeft het gisteren en vannacht het prima gedaan op 0,5 liter zuurstof per minuut, het afbouwen gaat ogenschijnlijk goed. De afgelopen week is beklemmend geweest, verdriet en angst heeft de boventoon gevoerd. Angst dat het muntje de verkeerde kant op zou vallen, en onze kleine dapper held de strijd voortijdig zou kunnen verliezen. Dat vreselijk nare en akelige gevoel van radeloosheid vermengt met machteloosheid, daar het zwaard van Damocles dreigend boven Kaj zijn hoofdje hing. Het tij keerde goddank na een aantal dagen, en Kaj is met de dag verder aangesterkt.

Vandaag om 14:00 is de neusbril afgedaan, en dat gaat al de hele dag goed. Kaj heeft samen met papa flink de gangen onveilig gemaakt met het racen in de loopauto. We hopen dat hij vannacht ook zonder extra zuurstof kan. Pas als Kaj helemaal is opgeknapt kan immers de behandeling voortgezet worden. Waarschijnlijk zal er ergens volgende week weer een longfoto gemaakt worden om te beoordelen of Kaj zijn longen hersteld zijn, en hij sterk genoeg bevonden zal worden door de artsen om te kunnen starten met de hoge dosis chemo.

Het infuus staat sinds gisteren alleen nog ´s nachts aan. Overdag krijgt hij al zijn vocht oraal, Kaj mag naast de sondevoeding drie maal daags zelf weer een flesje drinken. Hier doen we Fantomalt doorheen, een aanvullende dieetpoeder voor extra calorieën. De energie uit Fantomalt is afkomstig uit koolhydraten (= voedingssuiker). Koolhydraten zijn namelijk een heel gemakkelijke energiebron voor het lichaam. Laten we hopen dat we op deze manier wat extra spek op dat magere lijfje kunnen kweken. Fantomalt is geur en smaakloos, en Kaj merkt er volgens ons niets van dat we dit door zijn voeding heen doen, gezien hij het gretig naar binnen lurkt.

Vanuit de ouder kamer hebben we uitzicht op het museum park. Het zonnetje schijnt, mensen struinen af en aan door het parkje, en zitten hier en daar op een bankje een zonnestraal op te vangen. Terwijl ik de taferelen in het parkje aanschouw vanachter het raam in de ouderkamer voel ik een klein groen monstertje in me opborrelen. Ik wil ook naar buiten, samen met Kaj en Marc door het parkje struinen. Niet alleen willen we naar buiten, we willen vooral ook naar huis. Samen thuis zijn, al is het maar voor een paar dagen. In ons eigen bed, in ons eigen huis, samen zijn. We hebben altijd een tweede vakantie huis gewild, maar daar valt dit toch echt niet onder. De ziekenhuis muren komen zo onderhand behoorlijk op ons af. Maar goed we proberen er het beste van te maken zolang we hier moeten blijven. We lezen nog een boekje voor, kleuren (lees: krassen) nog een tekening vol, spelen met wat blokken en zingen naar hartenlust Kaj´s favoriete cd van Sesamstraat voor de 100.001ste maal nog maar een keer mee.
´Want wij zijn vriendjes en echte vriendjes raken elkaar nooit, nooit meer kwijt.
Wij zijn echt vriendjes, drie dikke vriendjes. Ja, wij zijn vriendjes voor altijd!´