Donatie Kunstwens - geboortedag Kaj 29 november

Ter nagedachtenis en in liefdevolle herinnering aan onze zoon Kaj doneert 'Kans voor Kaj' €1.500,- aan 'Kunstwens' op Kaj zijn geboortedag 29 november.

Op zondag 20 september hebben Marc en ik een allerlaatste wens voor Kaj in vervulling laten gaan. Zijn eigen expositie! Een grote selectie van kunstwerkjes die hij het afgelopen jaar had gemaakt zijn hierin tentoongesteld. Kaj noemde zichzelf altijd een 'grote kunstenaar'.

Door het ziek zijn, en de lichamelijke uitval vielen al spoedig veel van zijn favoriete dagelijkse bezigheden weg begin 2015, zoals (buiten)spelen en allerlei andere fysieke bezigheden die elk gezond kind van 4 jaar heeft. Tekenen, schilderen en knutselen vond hij altijd wel al leuk, maar zijn skills en plezier op het artistieke vlak accelereerde al snel tot grote hoogten. Hij tekende, schilderde en knutselde er dagelijks lustig op los. Voor papa, mama, Dylan, Broertje Poes, opa en oma's, overige familie, vriendjes en vriendinnetjes. Hij was altijd zo ongelooflijk trots op wat hij maakte, en hij wilde dat dan ook héél graag aan iedereen laten zien. De expositie datum naderde en Kaj zat laag in zijn energie. Extreem laag. De tumor zoog hem letterlijk leeg. Hij voelde zich de afgelopen paar weekjes eraan voorafgaand verre van denderend, en we twijfelden aanvankelijk of we de expositie niet af moesten zeggen. Na voorzichtig overleg met de kunstenaar zelf of hij het niet fijner zou vinden om thuis te blijven kregen we abrupt te maken met een boze Kaj. 'Ik wil naar mijn expositie!', was het antwoord. Oké, eerder weggaan was altijd nog een tweede optie indien nodig. Hij had de hele expositie bijgewoond! De bewuste ochtend had veel van hem gevergd. Hij was gesloopt bij thuiskomst, en had vrijwel de rest van de middag geslapen. Kaj, en wij hadden genoten. Fijn dat er zoveel lieve mensen zijn geweest die dichtbij ons stonden. Het werd een mooie herinnering. In retrospectief bleek het een ochtend te zijn geweest waarin veel lieve vrienden en familie hem voor de allerlaatste keer hebben gezien.

Kaj was een heuse knutsel kont en super creatief. Hij deed niets lievers dan creëren. Vanaf het moment dat hij waker werd tot het tijd werd om weer te gaan slapen. Als hij zich ziek voelde of pijn had, sliep hij eigenlijk altijd bij ons in bed. Het liefst helemaal veilig tegen me aangeplakt, waardoor ik soort van in de 'houtgreep' lag, zoals ik weleens grapte. Wat regelmatig niet altijd heel goed uitgeruste nachten opleverde. Vaak zodra er maar een klein streepje zonlicht door de kieren van de gordijnen piepte hoorde ik al een klein zacht stemmetje in mijn oor fluisteren 'Mama, zullen we vandaag iets moois gaan maken?' Natuurlijk waren er regelmatje korte momenten waarop ik dan in mezelf dacht 'Kind, doe je ogen dicht, ga slapen!', maar meestal volgde daarop de gedachte 'Tuurlijk wil ik met jou iets moois maken!' Dan doelde hij op een of ander knutsel project uiteraard. Het universum weet hoeveel ik erover zou hebben om nog een dag met Kaj te mogen knutselen, of tekenen of schilderen. We hebben al zijn knutselwerkjes, tekeningen en schilderingen bewaard.

Op dinsdag 31 maart kwam er een kunstenares van Stichting Kunstwens bij ons thuis om samen met Kaj een echt schilderij te maken. een activiteit op Kaj zijn lijf geschreven. Hij heeft er intens van genoten. Van de aandacht van kunstenares Ansjel en het mogen schilderen met echt kunstenaars verf op een echt schilderdoek. Ansjel heeft van deze schilder sessie een prachtig verslag geschreven, wat we graag via deze blog willen delen.

Verslag Ansel:

Dinsdag 31 maart 2015 “een regenboog met een vogel”

Als je gebeld wordt met de vraag of je een kunstwens wilt vervullen dan is er soms haast. Ook helaas in dit geval. Haast betekent dat het niet goed gaat. Het betekent uitbehandeld... Woorden als keihard en oneerlijk zijn daarbij niet toereikend.

Dinsdag 31 maart om half 10 stond ik voor de deur bij Kaj. Het waaide die dag zo ongelofelijk hard dat ik met de auto ging ondanks dat ik in mijn eigen woonplaats moest zijn.. Kaj is 4 en heeft Neuroblastoom. Neuroblastoom is zeg maar de loterij die je nooit wilt winnen. Per jaar zijn er zo’n 25 kinderen in Nederland die het krijgen. En maar 1/5 daarvan overleefd deze vreselijke ziekte.

Ik had mijn spullen neergezet in de keuken daar was Kaj aan het tekenen. Zijn broertje zat in z’n kinderstoel gezellig te brabbelen en broertje poes (knuffel) was ook in de buurt. Wat mij direct opviel was het gemak waarmee Kaj op zijn papier aan het tekenen was. Geen angst voor het witte papier wat ik vaak zie bij kinderen. Nee Kaj was heer en meester en ging er vol overgave voor zorgen dat het wit ging verdwijnen. Niet krassend of gehaast maar in hoog tempo en volledig gecontroleerd.

In de keuken hingen veel grote tekeningen op. A3 formaat, vrolijk met felle kleuren en her en der met plakletters een lieve tekst of xxx jes erop. Achter me stond een soort schatkist met letters erin gebrand. Dat was de knutselkist van Kaj.

Tijdens het telefoongesprek had ik al begrepen dat Kaj dol is op tekenen en schilderen en dat was ook aan alles te zien. Stoppen met tekenen wilde hij eigenlijk niet maar de grote doos met verf was toch wel interessant. Ik kreeg een kopje thee, Kaj wilde ook wel een kopje thee. Terwijl dat aan het afkoelen was hebben we alle kleuren bekeken. Broertje poes werd ondertussen even veilig weggelegd en op de tafel had ik een zeiltje gedaan. “Oh, dat is mijn lievelings.” zei Kaj bij het vastpakken van oranje. Blij draaide hij zich naar zijn vader en riep “Kijk papa” en hij hielt de pot verf omhoog. Al snel was er een mooie selectie van kleuren ontstaan. Kaj wilde graag helpen, naja eigenlijk nog liever alles zelf doen. De kleuren zaten dus ook snel op het bordje. Hulp met schilderen was niet nodig. Her en der een aanwijzing over het even schoonmaken van de penselen was het enige dat ik deed. Mijn thee was eigenlijk net op en het hele doek was vol. En ik had nog wel een heel groot doek meegenomen. En net als bij het tekenen wist Kaj exact wat hij deed. Volledig uitbedacht en met enorme precisie schilderde hij al het wit weg. Bij het laatste stipje wit dat blauw werd zei hij dan ook dat het klaar was en legde zijn penseel aan de kant.

Het schilderij was aan het drogen. Kaj wilde graag iets eten. Door de medicijnen krijgt hij geen signaaltje meer dat hij ‘vol’ is. Dus eigenlijk heeft hij de hele dag trek... Een bakje met druiven was zo gepakt. De velletjes werden er vakkundig door Kaj vanaf gebeten en in een ander bakje ontstond daardoor een soort druiventappende. Ik ben aan de slag gegaan met de föhn om zo het schilderij droog te krijgen. Kaj had namelijk stukken geschilderd met een dikke textuur.

In de pauze heb ik Kaj 2 kralen gegeven voor aan zijn kanjerketting. Hij was er zo blij mee. Hij straalde helemaal. De kanjerketting kwam tevoorschijn. Naja een gedeelte ervan. Ik heb nog nooit zo’n vreselijk lange ketting gezien...

En nu deel 2, wat moest erop? “ Een regenboog!” zei Kaj. Dat had hij al direct die ochtend gezegd. Hij ging een regenboog schilderen. Samen hebben we gekeken welke kleuren mooi zouden zijn voor de regenboog. Voorzichtig en heel netjes schilderde Kaj kleur voor kleur. Nergens raakte de kleuren elkaar, nergens ontstond een mengkleur. Kaj kreeg pijn in zijn arm. Mama Ilonka wreef liefdevol over zijn rechterarm. Ik zag dat Kaj erg moe was geworden. Even was hij weg dat lieve, enthousiaste en vrolijke mannetje. Even keek ik naar een kind, een ernstig ziek kind van nog maar 4 jaar oud. Kaj was een moment in zichzelf gekeerd. Een blik op standje oneindig. Dat je afvraagt wat er dan omgaat in zo’n hoofdje. Mama ging een sinaasappel klaar maken voor Kaj. Kaj wilde verder gaan met schilderen. Boven de regenboog schilderde hij een vogeltje. Ik vroeg of ik de vogel oogjes mocht geven. En dat mocht. Vol overtuiging zette ik 2 stipjes in het kopje van de vogel.... “Nee dat is zijn vleugel!!!” Oeps... “Ik zal het weer goed maken.” Snel veegde ik de zwarte stipjes van de vleugel van de vogel. Kaj heeft ze weer ingekleurd. En in mijn herkansing en na dubbel checken waar het kopje was heb ik de oogjes gezet.

Het schilderij was af! Het kon drogen en dat was ook goed want die middag kwamen opa en oma en nog meer bezoek kijken naar het schilderij vertelde Kaj.

Kaj at zijn fruit op. Ik voelde een handje zachtjes op m’n arm tikken. Dat stukje sinaasappel was voor mij....

Tijdens het opruimen gaf ik Kaj ansichtkaarten van schilderijen die ik gemaakt heb. Eigenlijk willen alle kinderen altijd de kaart met het monster erop maar Kaj niet. Hij vond die met de wijnflessen erop het mooiste.

Kaj ging naar boven, even slapen. Ik zei gedag tegen hem. “Waar ga je heen?” zei hij zacht. “Ik ga naar huis Kaj.” “Ooooooh... zei Kaj”.

Lieve Kaj,

Ik weet niet zo goed wat ik nu moet zeggen. Het was bijzonder, je hebt me geraakt.

Het was een goede dag.

Liefs, Ansjel

We willen graag via Kans voor Kaj een donatie geven aan stichting Kunstwens, zodat ook andere gezinnen die getroffen zijn met een ernstig ziek kind, deze prachtige ervaring met elkaar mogen beleven en zo'n mooie herinnering met elkaar mogen maken.

Liefs,

Kaj*, Dylan, Ilonka en Marc