Opkikkerdag Kaj en donatie aan stichting Opkikker €5.000,-

Dinsdag 19 mei 2015: Kaj's verrassingsdag van stichting Opkikker

Vandaag was de grote dag, de verrassingsdag van Kaj. Een spannende dag voor ons allemaal, want we wisten totaal niet wat we konden verwachten. Op basis van een héél lang vragenvuur van Wendy en Daphne van Stichting Opkikker was er een individuele verwen-dag samengesteld, helemaal afgestemd op Kaj zijn passies en hobby’s. Een kleine greep uit zijn lievelingsdingen: spelen en knuffelen met zijn beste vriend Broertje Poes, muziek maken en luisteren, gitaar spelen, zijn grote held Dirk Scheele, knutselen, dieren, Woezel en Pip, en verhalen lezen en luisteren.

Bij het ontwaken rond 05:30 waren zijn eerste woorden: 'Mama, nu hebben we het laatste nachtje weggeslapen. Vandaag is dé Opkikkerdag! Gaan we zo?', riep hij opgetogen nog in zijn pyjama. Rond 09:00 klonk de bel van de voordeur, en buiten stond de Opkikker-auto al op ons te wachten. Het feest begon direct met een tas vol verrassingen voor Kaj, zijn kleine broertje Dylan en natuurlijk Broertje Poes. Met onder andere een giechelknijp-knuffel, een Woezel & Pip kleur- en doe-boek, een pet van Telekids en een dvd van Bobbie, Ernst en de rest.

Papa en mama werden ook verrast met een bijzonder heerlijk verwen-cadeau: een tegoedbon voor sauna-complex Elysium in Bleiswijk. Wauw, wat een traktatie! De toon was meteen gezet met vrolijke meezingliedjes die uit de luidsprekers van de auto galmden. Waar de reis ons die dag naartoe zou brengen, bleef nog steeds een groot geheim.

Daphne sloeg af bij de afslag Baarn. Wat zouden we daar gaan doen? De auto stopte op de parkeerplaats voor restaurant Eemlust. Vreemde plek om te stoppen, dachten we nog, want het was nog lang geen lunchtijd. Vrijwel direct bij binnenkomst spotten Marc en ik een man in een groene broek. Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap en ik moest de tranen van vreugde die omhoog kwamen wegknipperen. De dag kon gewoonweg niet meer stuk, deze was hoe dan ook ‘in de pocket’.

Een droomontmoeting: Dirk Scheele

Dirk Scheele liep op Kaj af met een glimlach en zei: 'Hé, wat leuk dat ik jou hier tegenkom, dat is toevallig!' In een gezellig hoekje van het restaurant gaf Dirk een intiem miniconcert speciaal voor Kaj. Ondanks dat Kaj door zijn ziekte niet meer zoveel energie heeft, deed hij vol enthousiasme mee. In het begin nog wat onwennig, maar al snel kwam hij los en zong en deinde hij op de muziek van Dirk, met glinsterende ogen en rode wangen van opwinding. ‘En de haan die zegt altijd kukeleku kukeleku,’ zong hij vol overgave. Kaj straalde van blijdschap. Samen hebben we gezongen, geswingd en ontzettend veel lol gehad.

Op pad met de politie

Aan het einde van het optredentje stonden er plotseling twee politieagenten achter ons. We mochten mee in een échte politieauto naar de volgende bestemming, Kaj helemaal verkleed in een echt politiepak, met pet en al. In de auto vroeg de agent of Kaj iets door de microfoon wilde zeggen. Hij stelde iets voor in de trant van: 'Boeven, sta stil!' Na een stilte klonk er plotseling luid over de parkeerplaats: 'Mama, ik vind jou lief!' Van binnen smolt ik helemaal.

Het was jammer, maar wel te verwachten, dat de vermoeidheid al snel toesloeg. Vrijwel direct na het starten van de motor viel Kaj in slaap. Van de rit zelf heeft hij dus nauwelijks iets meegekregen. Marc en ik konden er volop van genieten, terwijl Dylan zich gedroeg als een echte boef: hij probeerde maar liefst drie keer uit de politiewagen te ontsnappen door de deur tijdens het rijden open te maken... ;))

De helikopter: een onvergetelijke ervaring

De volgende stop was restaurant Fly Inn te Hilversum. Het was lunchtijd, maar voordat we konden gaan eten stond er eerst een Ryfas-helikoptervlucht gepland. De helikopter biedt, naast de piloot, ruimte voor twee passagiers. Kaj wilde graag samen met mama de lucht in, waardoor papa en Dylan eerst gingen. Dylan werd bij het opstijgen meteen in slaap gewiegd, en Marc genoot van de vlucht en het prachtige uitzicht boven Hilversum. Zelf vond ik het ontzettend spannend!

De helikopter bestaat grotendeels uit glas, waardoor het zicht geweldig is en dat maakt het ook extra spannend. Hoewel de helikopter met een gemiddelde snelheid van 140 km per uur vloog, leek het alsof je langzaam door de lucht zweeft. Elk zuchtje wind deed de helikopter zachtjes wiebelen, alsof we door een wolk van paardenbloempluisjes dreven. Kaj vond het fantastisch, wat te horen was aan zijn vele luidruchtige 'wows' en 'jeehs' die door de koptelefoon klonken, terwijl hij alles tot in detail benoemde wat hij op de grond kon zien.

Gelukkig stelde de piloot mij vrij snel op mijn gemak, waarschijnlijk door mijn lichaamstaal te lezen en te merken dat ik wat nerveus was. Het was een bijzondere ervaring, eentje die ik van mijn persoonlijke bucketlist kan afstrepen. Na deze ongelooflijke ochtend mochten we aan tafel schuiven om te lunchen en even op adem te komen van de overweldigende mooie verrassingen.

Creatief geluk bij Villa-Rosa

De volgende bestemming bleek het knusse en warme atelier van Angelique Dirkse te zijn, eigenaresse en ontwerpster van sieradenlabel Villa-Rosa. Bij aankomst in het atelier heeft Kaj een prachtige acoutische gitaar cadeau gekregen van stichting Opkikker, en onder begeleiding van Angelique hebben we tezamen met ons gezin de gitaar prachtig beschilderd en versierd met allerlei verschillende materialen en verf die Angelique beschikbaar heeft in haar atelier. Een prachtige blijvende tastbare herinnering deze gitaar. Tijdens het schilderen is het lieve hondje van Angelique heerlijk geknuffeld door Dylan. Naast het schilderen hebben de jongens ook nog mogen kleien. Als klap op de vuurpijl bleken een paar lammetjes die bij Angelique en haar man op hun boerderij wonen een flesje melk nodig te hebben. Kaj voelde zich zeer vereerd om die taak op zich te mogen nemen. Bij het afscheid hebben we allemaal een prachtige armband cadeau gekregen van Angelique.

Woezel & Pip en de limousine als afsluiter

De laatste stop van de dag was aangebroken: de gezellige pannenkoekenboerderij ‘De Smickel’ in Soest. Na al die avonturen hadden we behoorlijk trek gekregen. De vriendelijke serveerster heette ons welkom aan een vrolijk versierde tafel. Terwijl de drankjes snel werden opgenomen, werd er vreemd genoeg nog niet gevraagd wat we wilden eten… en toen, plots, zagen we vanuit onze ooghoeken Woezel en Pip vrolijk binnenhuppelen! Wat een verrassing en wat een sprankelende vrolijkheid. Aan tafel werd er gelachen, geknuffeld, gekletst, liedjes gezongen en vol enthousiasme kusjes gegeven aan de hondjes. Pas nadat we uitgebreid afscheid hadden genomen, kon uiteindelijk de bestelling voor het eten worden genoteerd. We genoten allemaal van een heerlijke, reusachtige pannenkoek. Het was een perfecte, hartverwarmende afsluiting van een dag vol magie en geluk.

Met een volle buik verlieten we het restaurant en werden we buiten opgewacht door een imposante, mega lange witte blinkende stretchlimousine, met deuren die omhoog opengaan in plaats van op de gebruikelijke manier die we gewend zijn. Wat een bijzondere ervaring! Door de geblindeerde ramen konden wij iedereen buiten zien, maar andersom niet. Zo grappig om af en toe de verbaasde gezichten van voorbijgangers te zien, die zich duidelijk afvroegen wie er toch in die limo zat.

Kaj en Dylan waren volledig uitgeput van de dag en vielen al snel in een diepe slaap. Bij thuiskomst in onze wijk rond 20:30 zagen we hoe spelende kinderen massaal het speelplein verlieten om de limousine te volgen. Als echte sterren werden we in onze straat onthaald. Het eerste jongetje dat Marc sprak vroeg of we beroemd waren, waarop Marc lachend zei: “Jazeker jongen, ik ben de manager van Mick Jagger.” Alle kinderen wilden daarna een handtekening van de ‘manager’.

In de limo zaten we met een heleboel heliumballonnen van de pannenkoekenboerderij. Marc schreef op elke ballon ‘Groetjes van Mick’ en gaf er een aan elk kind. Slap van het lachen sloten we uiteindelijk onze voordeur. De echte sterren van de dag lagen moe, voldaan en tevreden in hun bedjes. Kaj keek later bij het terugzien van de limousinefoto’s nog vol enthousiasme naar de ‘slaapauto’.

Deze dag zat vol liefde, warmte en lichtpuntjes, middenin een tijd vol verdriet. Intens verdriet en geluk stonden naast elkaar, maar de herinneringen die we maakten zijn voor altijd kostbaar en dierbaar.

Wij zijn ontzettend dankbaar voor iedereen die deze dag mogelijk maakte:
Stichting Opkikker, Wendy & Daphne, Dirk Scheele, de politieagenten, de helikopterpiloot, Angelique van Villa-Rosa, pannenkoekenboerderij De Smickel, Woezel & Pip en het limousinebedrijf.