Mijn gedachten zijn alles wat ik heb, dus ik probeer ze dapper te maken

Wat zou ik graag willen schrijven dat het goed met me gaat, dat het goed met ons gaat. Dat we het leven weer hebben opgepakt en dat we gelukkig zijn. De afwezigheid van Kaj is altijd voelbaar. Elke dag, ieder uur, ieder moment, en op elke plek. Daar hoeft niets of niemand ons aan helpen te herinneren. 'Hoe gaat het?', een veelgestelde dagelijkse vraag. Het is soms gemakkelijker om te jokken, en te antwoorden dat 'alles zijn gangetje gaat'. We doen ons best, geloof me, ons stinkende best. Voor elkaar, voor Dylan, en de dierbaren om ons heen om 'er' wat van te maken. Maar onze werkelijkheid is dat het een struggle is, elke dag voelt als een strijd. De dagen overleven. Ik weet heel eerlijk gezegd niet meer zo goed wat mijn plek hier op aarde nou is... We hebben 9 maanden geleden Kaj fysiek los moeten laten, en sindsdien zijn we wonderlijk genoeg erin geslaagd om elke dag op te staan en de dag te volbrengen. Tot dusver de allergrootste uitdaging ooit die ik mijn leven heb gekregen. 'Hoe gaat het?', een vraag waar mensen liever geen verdrietig of moeilijk antwoord op willen krijgen, is onze beleving. Daar komt bij dat er altijd een stemmetje in mijn hoofd zit die me waarschuwt voor 'zeurderigheid'. Ik wil anderen er niet teveel mee belasten denk ik. We wensen het ook niemand toe om onze wereld te begrijpen. Om het te kunnen begrijpen zou je immers het grootste geschenk denkbaar op aarde, je kind moeten opgeven. Die hartzeer wensen we niemand toe. Ik heb verlies meegemaakt. Meerdere malen. Als kind al. Een huisdier. Oma. Opa. Een dierbare verliezen is afschuwelijk en ingrijpend. De dood hoort bij het leven. Niemand komt er levend uit. Op een dag zal een ieder van ons sterven, maar een kind overleven. Een kind verliezen. Een kind loslaten druist echter in tegen alle wetten van de natuur.

Sinds de laatste blog die ik geschreven heb eind februari dit jaar is er genoeg gebeurd. Teveel om in een blog op te schrijven. Even wat high lights. Zo heeft op zondag 10 april onze running hero Ed de marathon van Rotterdam gelopen. Een monster afstand van 42 kilometer en 195 meter in een fantastische tijd van 4 uur en 2 minuten. Met ongelooflijk veel trots en heel veel liefde mochten we het bedrag bekend maken wat we namens Kaj aan Villa Joep mochten schenken: E2.910,00!!! Grote dankbaarheid aan alle donateurs en in het bijzonder aan Ed!

Op donderdag 19 mei is de goedaardige oorspeekselklier tumor na een spannende en ruim 4 uur durende operatie succesvol verwijderd. De mimiek in mijn gezicht is Goddank nog compleet in tact, dankzij mijn fantastische KNO arts v/d Brekel uit het AVL. Dit gaf de grootste kopzorgen aangezien mijn aangezicht zenuwen direct over de tumor heen lagen. Marc had me verzekerd ook nog van me te blijven houden als ik de rest van leven door een rietje had moeten eten of drinken, maar ik heb gelukkig mijn eigen vertrouwde Ponky lach nog! Afgezien van wat zenuwpijnen en gevoeligheid rondom het litteken is het redelijk goed aan het genezen. Het genezingsproces aan de binnenkant van je lijf duurt altijd wat langer dan de buitenzijde.

Juni 2016 hebben we Kaj* zijn laatste kanjer ketting kraal in het Sophia in ontvangst genomen. Een moeilijk, confronterend en verdrietig moment. De 'vlinder' kraal, symbool voor het overlijden van je kind. Wat hadden we zielsgraag die 'bloemen' kraal aan zijn ruim 7 meter lange kanjer ketting willen rijgen die symbool staat voor einde behandeling. De ketting om zijn nek is de 'Beads of Courage' ketting; de Amerikaanse kanjer ketting die hij 'verdient' heeft tijdens zijn behandeling in Philadelphia voor de nabehandeling tegen neuroblastoom kinderkanker. De trotsheid druipt van de foto af. Wat zijn wij als ouders trots op jou lieverd! Kaj die zoveel meer betekenis heeft gegeven aan het woord dapper.

Op zaterdag 25 juni hebben we intrek gedaan in onze nieuwe woning te Oud-Beijerland. Tijdens de zwangerschap van Kaj ontstonden de eerste plannen om een rustigere, en kindvriendelijker leefomgeving te zoeken als onze kleine ongeboren liefdesbaby op een leeftijd aan zou komen waarop buitenspelen aan de orde zou komen. Kaj werd echter ziek op een leeftijd van amper 11 maanden oud in november 2011. Na thuiskomst uit Amerika werden onze plannen opnieuw van de plank gehaald en afgestoft, en begon de zoektocht naar een nieuwe woning opnieuw. We hadden een prachtig nieuwbouw project op het oog in Bleiswijk. De kanker gooide in de kraamtijd van Dylan echter opnieuw roet in het eten. Na mijn behandeling tegen recidief borstkanker trokken we opnieuw de stoute schoenen aan. We hadden ditmaal ons oog laten vallen op een nieuwbouw project eind 2014/begin 2015. Na alle tegenslag hadden we eindelijk, na de nodige moed bij elkaar geschraapt te hebben, de eerste stap gezet in een poging om verder te leven. Net zoals zoveel jonge gezinnen nieuwe toekomst dromen en avonturen tegemoet gaan. Ons voorzichtig hervonden geluk werd wreed verstoord, Kaj kreeg opnieuw kanker. Ditmaal met een fatale afloop, zo bleek later. De bouw van ons nieuwe huis zou lang duren, de oplevering stond het 2de kwartaal van het volgende jaar gepland. Onze huidige woning, werd nota bene midden in de huizencrisis binnen 3 dagen verkocht. Een gegeven waar we onder 'normale' omstandigheden blij mee zouden zijn geweest, maar op dat moment voelde het aan als een vloek. Ik vond het vreselijk ingewikkeld en verdrietig om te moeten vertrekken uit onze tijdelijke tussenwoning. We hebben daar 10 maanden lang gewoond, waarvan de eerste maanden nog in onze voltallige gezinssamenstelling. De plek waar Kaj zijn laatste adem in onze armen heeft uitgeblazen. Kaj heeft gelukkig veel meegekregen van het proces van het nieuwe huis. Zo was hij erbij op de feestelijke opening van de bouw, en heeft hij samen met Marc symbolisch de eerste paal mogen slaan. Op weg naar de bouwplaats herkende hij al spoedig de omgeving, en riep bij de rotonde dan héél enthousiast: 'Oh, papa, mama, ik zie het al. Daar word ons nieuwe huis gebouwd hè!' Aan een ieder die het ook maar wilde horen vertelde hij héél trots dat hij in het nieuwe huis een piratenkamer zou krijgen. Kaj heeft spijtig genoeg nooit het nieuwe huis gehaald. Dankbaar zijn we wel dat hij wel wist waar we zouden gaan wonen. Die piratenkamer zal er nooit meer komen, in het huis waar we met zijn vieren gezond en gelukkig oud moesten worden. Moeilijk vinden we het ook dat bijna niemand in de straat, en in onze nieuwe buurt Kaj heeft gekend. De nieuwe opvang van Dylan waar tevens niemand Kaj heeft gekend, de basisschool waar Dylan naartoe zal gaan daar zullen ook de juffen en meesters Kaj niet kennen. Ik vind dat een heel lastig en gecompliceerd gegeven, maar het is natuurlijk geen optie om Dylan straks elke dag naar de oude basis school van Kaj te brengen omdat daar de juf van Kaj lesgeeft. Dat is een mal gedachtespinsel. De wereld draait maar door, en iedereen in onze omgeving leeft maar verder, en Kaj drijft daar gevoelsmatig steeds verder van weg. Daar kan ik me zo verdrietig om voelen. Het voelt fijn om de mensen die Kaj hebben gekend dicht bij ons te houden. We hopen ander geluk te mogen beleven op onze nieuwe woonplek, tezamen met onze jongens.

Papa en Kaj slaan symbolisch de eerste paal van onze woning.

Op donderdag 23 juni gleed Dylan thuis uit over een glad nylon boodschappen tasje. Hij maakte een vreemde smak en gilde het uit van de pijn. Het was tegen bed tijd rond 19:00, en nadat we hem enigszins gekalmeerd hadden legden we hem in bed. De volgende ochtend bij het ontwaken greep hij meteen weer naar zijn rechter scheenbeen. Na allerlei trucen om hem tevergeefs te verleiden om op beide benen te staan, belandden we vrij spoedig bij de huisarts. Er was niets gezwollen en de huisarts kon niet direct een oorzaak aanwijzen voor de pijnklachten. Met een verwijsbriefje op zak klopten we aan bij de spoedeisende hulp van het Sint Franciscus Gasthuis. Een fysiek onderzoek en 6 röntgen foto's in 3 sessies volgden. Het duurde allemaal veel en véél te lang. De hele situatie, en de langdurige onderzoeken, de diagnose die uiteindelijk bijna 5 uur op zich liet wachten en een compleet hysterisch kind zorgde ervoor dat ik me met de minuut onzekerder voelde. Verstandelijk weet je dat hij is gevallen en dat daar ergens de oorzaak van de klachten liggen, maar mentaal was het gehele andere koek. Het ziekenhuis an sich, de geur, de witte jassen, de nare herinneringen. Het werd me allemaal teveel. Na 4 uur belde Marc, hij was eindelijk klaar met werken en zou ons komen vergezellen. Hij stapte de kamer in en ik kon de verkrampte controle iets laten vieren, het onvermijdelijke volgde, ik kreeg een paniek aanval en belandde op het toilet met een huilbui. Een klein uurtje later kwam de arts. Dylan bleek een scheurtje in zijn rechter scheenbeen te hebben, en hij moest 3 weken in het gips. De angst die abrupt de kop op steekt als Dylan ergens een pijntje heeft is soms buitensporig. We hebben denk ik teveel meegemaakt. Ik hoop dat naarmate de tijd verstrijkt we weer in staat zullen zijn wat relaxter hiermee om te kunnen gaan.

Op woensdag 23 december 2015 hadden we tezamen met Arnaldo een mooi stuk Amerikaans walnoten hout uitgekozen bij de fijnhouthandel waar hij 2 urnen van zou gaan maken voor het as van Kaj en zijn geliefde knuffeltje Broertje Poes. Kaj was dol op walnoten, bomen en alles wat bloeit en groeit in de natuur. Een mooier en geschikter materiaal dan dit konden we ons niet wensen. Op dinsdag 5 juli was het zover. We hebben tezamen met Arnaldo, in zijn werkplaats in Almelo, de laatste handelingen aan de massieve houten harten verricht. Het grote hart is dichtgeseald, en kan niet meer open. Het kleinere hart kan wel open, zodat we nog toegang hebben tot wat as van Kaj. Arnaldo heeft weergaloos mooi vakmanschap en handwerk afgeleverd. Het was een buitengewoon bijzondere, maar ook gecompliceerde en emotionele dag.

Vrijdag 8 juli. De trouwdag van papa en Marc. Samen met Dylan was ik 's ochtends op de fiets langs de boer gereden om verse kersen te kopen. Thuis hebben we een kersen crumble pie gebakken om papa te verrassen uit zijn werk. De herbeleving op zo'n dag is zo intens en krachtig. Een dag gevuld met tranen en vreugdevolle herinneringen. Kaj had er zo van genoten. Een magische dag. Magie is iets wat je zelf maakt. We hebben er samen veel van gemaakt, magie. Hun trouwdag was magisch. Wondermooi. Doordrenkt van liefde. Onbegrensde liefde voor elkaar. De dood is onomkeerbaar, maar de liefde die we samen delen is eeuwigdurend. Net als de herinnering aan hun trouwdag. Het stukje van mijn hart wat deze herinnering vasthoud zal voor altijd glimlachen.

Velen eerst keren zonder Kaj volgden wederom na de laatst geschreven blog eind februari, zoals o.a. Moederdag, Vaderdag en mijn verjaardag op zaterdag 23 juli. Er sprong dit maal geen enthousiast 5 jarig jongetje op ons bed bij het ontwaken om ons te begroeten met een prachtig Kaj knutselwerkje of tekening. Geen knuffelpartijtjes of kusjes met onze grote engel, maar een grote zware steen op de plek waar mijn buik behoord te zitten. Het immer aanwezige gemis, verdriet en leegte versterkt op dagen als deze. Op zulke dagen vallen de onvermijdelijke tranen. Dagen, soms wel een paar weken voor zo'n bijzondere dag er aankomt start het nare gevoel in mijn lijf en hele zijn. Mijn mannen hadden me getrakteerd op een heerlijk etentje aan de plas in Hillegersberg op Moederdag, zondag 8 mei. We hebben met zijn drietjes extra veel kusjes naar de hemel geblazen, en we hebben elkaar uitzonderlijk veel geknuffeld. Op zulke dagen proberen we extra lief te zijn voor elkaar en Kaj er juist bij te betrekken in een poging om het gemis wat dragelijker te maken.

Bij de confrontatie met kinderen die nu de leeftijd van Kaj hebben steekt dé vraag onvermijdelijk altijd de kop op. 'Hoe zou je nu?' Een 5 jarig jongetje wat voorbij fietst met zijn papa of mama, zonder zijwieltjes. 'Zou Kaj nu los hebben kunnen fietsten?' Een vriendje van 5 jaar die voor het eerst aan het wisselen is. 'Zou Kaj nu ook aan het wisselen zijn geweest? Hoe lollig zou zijn heerlijke ondeugende bekkie er nu uit hebben gezien met een fietsenrek?' Dylan betrekt Kaj nog altijd dagelijks erbij. Dat voelt onbeschrijflijk fijn. Voor het slapen gaan wil hij Kaj zijn foto een kusje geven, en bij het ontwaken blaast hij elke morgen een handkusje naar Kaj in de hemel. Afgelopen zaterdag zijn we naar Diergaarde Blijdorp geweest. Het blijft lastig voor me, maar ik hoef gelukkig niet altijd te huilen als we daar zijn. Halverwege de rit van ons huis naar de dierentuin zei Dylan: 'Kaj moet terug komen mama, Kaj moet ook mee naar de dierentuin.' Op zulke momenten kunnen Marc en ik helemaal stil vallen van verbazing en ontroering. 'Kaj is altijd bij ons Dylan. Kaj gaat ook mee naar de dierentuin, in ons hart.' Op mijn verjaardag voelde ik me intens verdrietig. In Dylan zijn bijzijn had ik die dag niet gehuild en mijn best gedaan om met Dylan te spelen en zo normaal mogelijk te doen. Dylan klom opeens bij me op schoot om me intens te knuffelen. Na de lange knuffel keek hij me indringend aan zei: 'Mama, jij bent niet verdrietig?' Hij voelt me meestal haarscherp aan, iets waar ik soms best zorgen om kan maken.

Vorig weekend zaten we in de tuin van onze nieuwe woning en merkten we plots 4 kleine kindervoetjes onderaan de kier van de ingang van de tuin poort. Een schattig meisje van 4 jaar met haar al even leuke broertje van 7 jaar oud. Of ze kennis mochten komen maken met hun nieuwe buurjongetje Dylan. Er is vervolgens de rest van de middag naar hartenlust met elkaar gespeeld, en bellenblaas kusjes geblaast. Ik voelde voor het eerst sinds een hele lange tijd oprecht een sprankje vreugde in mijn hart om Dylan zo blij en uitgelaten te zien spelen in onze nieuwe tuin met onze nieuwe buurkindjes. Het geeft me moed dat ik blijkbaar nog in staat ben om gevoelens van vreugde te kunnen voelen.

My thoughts are all I have so I try to make them brave 

- Jason Mraz