MRI-scan
Kaj is de laatste paar dagen wat onrustiger geworden, met slapen maar ook overdag. Meestal zo tegen het einde van de N6 kuur. Het blijft lastig dat hij nog niet kan praten, en kan vertellen hoe hij zich voelt. Kan me alleen maar voorstellen dat hij zich raar voelt van binnen in zijn lijfje met al die rommel die erin loopt. Hij wil dan ook niet meer alleen zijn, liefst mogen we niet eens even naar het toilet als het aan hem ligt. Zwaan kleef aan, als een klittebandje aan ons vastgeplakt de hele dag.
We hebben de misselijkheids medicijnen opgevoerd, maar hij moet desondanks helaas toch dagelijks overgeven. Gisteravond laat hoorde ik hem op de baby phone in zijn slaap meerdere malen van die vreemde slik geluiden maken. Ik voelde de bui al hangen en ben meteen naar de kamer gegaan. Bij het opendoen van de deur kwam de eerste golf eruit, kon hem net op tijd helpen zich naar zijn zij te draaien. Helaas heeft hij toch zijn sonde uitgebraakt op dat moment. Ontzettend balen, maar een geluk bij een ongeluk dat vandaag de MRI-scan gepland stond. Terwijl hij onder narcose was kon er meteen een nieuwe sonde ingebracht worden, gelukkig één drama minder!
Valk voor de MRI-scan had de verpleging nog wat bloed afgenomen, aangezien Kaj weer eens krijt wit zag. De uitslag kwam dan ook niet als een verrassing, een HB waarde van 4.7. Er is bestraald bloed besteld, en hij zal morgen of vanavond nog een bloedtransfusie krijgen voordat we naar huis gaan. We zijn er blij om, daar krijgt hij altijd wel een boost van.
We hadden verwacht dat we zo rond 12:00 naar de anesthesie konden gaan. Hadden Kaj daarom rond 10:00 op bed gelegd voor zijn ochtend slaapje. Onverwacht stond rond 10:15 de verpleging in de ouderkamer opening met de mededeling dat we nu naar de anesthesie konden met hem. Het blijft een nare ervaring om Kaj zo plots te zien wegzakken, vind het zo iets onnatuurlijks. Hij ging gelukkig volkomen ontspannen onder narcose, wat meestal ook ontspannen wakker worden betekent.
We mochten rond 12:00 al naar de uitslaap kamer, bleek dat hij vlak na de scan onderweg naar de uitslaapkamer al wakker was geworden. Sindsdien voelt hij zich ontzettend beroerd, Kaj is vreselijk misselijk en blijft overgeven, door de kuur en de narcose verergerd dit alleen maar. Extra misselijkheids medicijn gegeven, maar het mocht niet baten, hij blijft overgeven. Aangezien er niets meer in zijn buik zit, komt er alleen nog maar groen/gelig gal uit. We hebben zo met hem te doen, lusteloos ligt hij om beurten bij ons. Ze hebben hem toch maar Dexa gegeven, er waren geen andere opties meer over om de misselijkheid onder controle te krijgen. Kaj ligt nu eindelijk te slapen, en we hopen dat hij straks wat beter wakker wordt!
Het wachten is begonnen. Wachten, wachten en nog eens wachten. Wachten op uitslagen, wachten tot ons kind naar de anesthesie mag, wachten op de OK, wachten op de scan, wachten tot hij eruit komt, wachten op een response van de zorgverzekeraar…het zenuw slopende wachten! Ons geduld is behoorlijk op de proef gesteld de laatste paar maanden. Het voelt af en toe als een uitputtingsslag, uitzingen is het enige wat we mogen doen. 7 maart, dan weten we pas wat de volgende stap zal zijn.