Hopelijk de laatste operatie!
Tien maanden geleden kwam mijn derde behandeling tegen een nieuwe primaire borstkanker ten einde. Sindsdien staat het leven wederom in het teken van herstel. Fysiek was ik in een slechte staat 10 maanden geleden. Grote wonden van de operatie die moesten helen, en allerlei klachten van de chemotherapie. Vermoeidheid, pijn en angsten waren mijn grootste vijanden na beëindiging van de behandeling. Nu, 10 maanden later is er absoluut grote verbetering. Ik moet mijn beperkingen zien te accepteren, en ermee leren leven. Ik vergelijk mezelf weleens met een oude auto die regelmatig een onderhoudsbeurt (arstsen, fysio e.d.) nodig heeft om te kunnen blijven functioneren. Mijn oude 'ik' is er niet meer, en die zal ik nooit meer terug zien. Dat is soms weleens lastig om te accepteren. Ik ben een werk in progressie zeg maar. Het helpt dat ik thuis twee fantastische kanjers heb rondlopen. Dylan, onze lieve en ondeugende vrolijke noot. Marc. Mijn maatje, geliefde, en beste vriend. Marc die de afgelopen anderhalf jaar weer alle ballen hoog heeft zien te houden. Zonder hen had ik het niet gered.
Najaar 2018
In ons gezin dealen we allemaal op onze eigen manier met onze angsten en struggles. We kunnen goed met elkaar praten, en we zijn er voor elkaar, maar grotendeels sta je toch alleen met je eigen emoties. Onze kleine Dylan die helaas niet altijd de geheel onbezorgde jeugd heeft gehad tot nog toe. Wat had ik zijn leven anders voor ogen bij aanvang van zijn komst. In ieder geval een stuk onbezorgder en met minder verlies. Als Dylan weet dat mama voor controles naar het ziekenhuis gaat kan hij mij indringend vragen bij thuiskomst of de 'draak' weg is gebleven? Middenin mijn chemotherapie vorig jaar bracht ik hem naar bed. We hadden een fijne dag gehad. Ik voelde me redelijk goed en na het voorlezen zat ik op de rand van zijn bed om hem een laatste weltrusten kus en knuffel te geven. Net op het moment dat ik wilde opstaan om de kamer te verlaten pakte hij mijn hand vast en keek me vragend aan. 'Mama?' 'Ja moppie.' Zijn stem klonk breekbaar, 'Je word toch wel beter hè?' Zijn vraag overviel me, en ik probeerde mijn stem zo kalm mogelijk te laten klinken. 'De dokters zullen er alles aan doen om mama beter te maken', antwoordde ik. 'Ik wil niet dat je nu al naar Kaj toe gaat', hoor ik hem zachtjes zeggen door de traantjes heen terwijl ik hem knuffel. Geen enkele ouder wenst dit zijn of haar kind toe. Dat je kind zich bezig houd met zulke verdrietige vraagstukken. Angst heeft om zijn moeder te verliezen. Mijn moeder hart deed zeer, terwijl ik mijn kleuter probeerde te troosten en gerust te stellen...
Oktober 2018
Er ontstond in de afgelopen maanden een uitstulping op mijn buik, links voor. Een CT-scan met contrast liet in december zien dat er een breuk zit in de rechte linker buikspier. Deze is ontstaan tijdens de laatste operatie. De chirurg heeft een aantal grote aders moeten verleggen vanuit mijn lies, en moest om daarbij te kunnen komen door mijn rechte buikspieren heen. Rechts heeft de spier dit geweld redelijk goed doorstaan, maar links dus helaas niet. Ik zal binnenkort hiervoor geopereerd moeten worden. Er zal een volledig oplosbaar matje boven de breuk op de buikspier geplaatst worden, en onder de peeskap. Deze mat zal binnen zes maanden volledig oplossen en litteken weefsel zal creëren en verkleving met de spier. Dit zal hopelijk de breuk voorgoed dichten. Tijdens deze operatie zullen er tevens aan beide borsten correcties plaatsvinden. Vervelend dat ik weer overal tegelijkertijd opengesneden zal worden, maar anderzijds 'fijn' dat alle ingrepen tijdens één en dezelfde operatie kunnen plaatsvinden. Ik zal als alles meezit een nacht of 2 à 3 in het ziekenhuis verblijven. Wederom wakker worden met een paar drains, en de eerste zes weken weer nog geen aardappel mogen tillen. Vooral de buik wond heeft weer een aantal maanden nodig om goed te kunnen helen en herstellen. Niets doen is geen optie, aangezien de breuk groter word met alle gevolgen van dien. Ik heb er verre van 'zin in', maar helaas bitter weinig te willen.
November 2018
Dylan is in november 5 jaar geworden. Verjaardagen zijn... gecompliceerd sinds Kaj is overleden. Deze verjaardag voelde als een extra grote struggle. Kaj die tot nog toe altijd Dylan zijn grote broer was geweest. Kaj die een maand voor zijn vijfde verjaardag van ons is ontnomen. Dylan stond op het punt om hem voorbij gaan. Dylan ging ouder worden dan zijn grote broer. Terwijl ik de woorden schrijf voel ik het verdriet wederom aan de oppervlakte schrapen. Er ging een periode aanbreken die we met Kaj nog niet eerder hadden meegemaakt. Dylan ging op zwemles, en was eerder dat jaar al gestart in groep 2. Hij leerde de letters van het alfabet, en behaalde o.a. zijn veterstrik diploma. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dankbaar dat Dylan het zo goed doet, en ik ben buitengewoon trots op hem, maar dit zijn dingen die we eerst hadden moeten meemaken met zijn grote broer. Voor Dylan is en blijft Kaj zijn grote broer. Hij vertelt regelmatig met trots aan andere mensen, 'Mijn broer is nu 8, en ik ben al 5!'
Maart 2019
Gemopper tussen mij en Dylan, over zijn kamer die eruit zag als een ontplofte speelgoed winkel. De discussie laaide op terwijl ik in zijn kamer stond. Hij was duidelijk gefrustreerd en kwam slecht uit zijn woorden. Ik ging zitten op de rand van zijn bed en gebaarde met mijn hand dat ik graag wilde dat hij naast me kwam zitten. Zijn blik staarde boos naar de canvas foto die we vorig jaar van de 'Droomdag' stichting hadden gekregen. Ik keek ernaar. Drie vrolijke gezichten keken me aan. Marc naast mij, met Dylan ervoor tussen ons in. Dylan stond plotseling op, greep de canvas foto en smeet hem op de grond. Met verheven stem en tranen in zijn ogen schreeuwde hij, 'En we zijn ook al niet meer compleet! We zullen nooit meer compleet zijn! Ik wil dat Kaj terug komt!' Ik schrok me te pletter terwijl ik mijn kleine ventje daar schokkend van frustatie en verdriet in zijn kamertje voor me zag staan. In een reflex pakte ik hem beet om hem te troosten. Hij sloeg zijn armpjes om mijn nek en in mijn hoofd ratelden de woorden verder, 'Klotezooi! Niet compleet. Hij heeft verdomme gelijk. We zullen nooit meer compleet zijn...' Ik verloor de controle over mijn emoties en voelde het verdriet uit mijn ogen stromen. Langzaam ebden de tranen weg en Dylan klom stilzwijgend op mijn schoot. Daar zaten we, samen op de rand van zijn bed. Ik streelde zijn haar en verbrak uiteindelijk de stilte. 'Mama mist Kaj ook, en ik vind het ook heel verdrietig dat we niet meer compleet zijn... Maar je kamer is nog steeds een puinhoop, zullen we samen opruimen?' Ik kreeg een knik toegeworpen gevolgd door een kus. Vervolgens stond ik op en wierp Spiderman in de speelgoed kist die in de hoek van zijn kamer staat.
Het is ruim drie jaar geleden dat Kaj vleugels heeft gekregen. Dat we hem zijn verloren aan de kanker draak, en toch ben ik degene die me zo verloren heeft gevoelt. Verdwaald in mijn zoektocht hoe ik mijn leven moet vormgeven zonder hem. Het basis instinct om je nageslacht te beschermen. Bijna alle soorten die leven op aarde hebben dit instinct. Wij hebben ons kind niet kunnen beschermen tegen dit noodlot. Het verliezen van een kind is de eenzaamste, meest desolate reis die iemand kan nemen en de enige mensen die er dichtbij kunnen komen om het te begrijpen, zijn degenen die deze ervaring delen. Ons kind is dood en dat druist in tegen alle wetten van de natuur. Ik hou zielsveel van Marc en van Dylan, maar mijn liefde voor Kaj is alleen voor hem, en die liefde zal altijd voor hem blijven. Die liefde is ook mijn grootste struikelblok. Voor de langste tijd na zijn dood, heeft mijn liefde voor Kaj me gekneusd. Tijd heelt niet alle wonden. Het is een voortdurende strijd om het overleven van ons kind in balans te brengen, met het verlangen om te leven op een manier die hem eert en zijn tijd op deze aarde. Het verdriet in de ene hand, en het 'gelukkige' leven na verlies in de andere. Het verlies ligt ten alle tijden direct onder de oppervlakte van andere emoties, zelfs die van geluk. We willen dat de wereld ons kind onthoudt. Als je iets ziet dat je aan ons kind herinnert, vertel het ons dan. Als je tijdens de vakantie of op zijn verjaardag eraan wordt herinnerd dat wij onze zoon missen, vertel ons dan dat je hem nog herinnert. En wanneer wij zijn naam uitspreken of herinneringen herleef, herbeleef ze dan met ons, en krimp niet ineen. Als je onze zoon nooit hebt ontmoet, wees dan niet bang om naar hem te vragen. Zoals de meeste ouders, zijn wij geen uitzondering, en praten we graag over onze kinderen. Ook over Kaj. Daar worden ouders doorgaans nou eenmaal blij van, praten over hun kinderen. Ik zal Kaj voor de rest van mijn leven dicht bij me dragen. Hij leeft in mij. In Marc en Dylan. Anderen, die hem hebben gekend zullen hem dragen terwijl ze verder gaan met hun leven. Hij is bij ons, en we zullen altijd zielsveel van hem blijven houden.