Eindelijk weer thuis na 5de chemokuur

De laatste paar dagen waren op zijn zachtst gezegd niet echt denderend. Kaj was na de narcose afgelopen woensdag avond alleen maar zieker geworden, ondanks alle hulp troepen denkbaar die tegen de misselijk gegeven waren: Zofran, Kytril  en Dexamethason. Hij had inmiddels al ruim 36 uur geen voedsel meer binnen gekregen maar bleef desondanks vreselijk overgegeven. Waar het vandaan kwam is ons een raadsel, de meest vreemdsoortige kleuren gal kwamen eruit,  geel/groen en zelf uiteindelijk vermengd met bloed. Dacht dat we wel inmiddels wel een beetje door de wol waren geverfd, maar zo ziek als dat hij nu was, hadden we nog nooit meegemaakt. Er kwamen een geluiden uit dat kleine lijfje, het leek wel of er een beest in zat te grommen.

Zijn spijlen bedje hebben we uit de kamer weg gereden en een junior bedje tegen mijn bed aangeschoven zodat ik hem in de gaten kon houden, troosten en dicht me kon houden die nacht. Plat op zijn rug bleef hij misselijk, dus uiteindelijk met een dik kussen half in zijn rug en hoofd is hij compleet uitgewrongen halverwege de nacht gelukkig toch nog in slaap gevallen.

Er waren in 24 uur tijd 3 sondes gesneuveld door het braken! De volgende dag stond het onvermijdelijke voor de deur op ons te wachten, er moest wéér een nieuwe sonde ingebracht worden. Besloten met de verpleging dat we zouden wachten totdat de laatste chemo van deze kuur gegeven moest worden die dag. Dan hoefden we hem tenslotte nog maar één keer te plagen. Nadat de laatste chemo was gegeven, de pleisters en naald uit het PAC waren verwijderd zou er als slot handeling een sonde opnieuw inbracht worden voordat we naar huis mochten gaan. Mede door mijn eigen slaap gebrek, vermoeidheid en verdriet hield ik het zelf ook niet meer droog tijdens het inbrengen van die rot sonde. Kon me niet meer groothouden, had er simpel geen kracht meer voor, zelfs niet voor Kaj. Gelukkig was de klus redelijk vlot geklaard en mochten we eindelijk naar huis, het was een lange rit met veel tegenslagen dit maal.

We zijn gelukkig weer thuis, en het ziet ernaar uit dat Kaj langzaam uit zijn dip begint te kruipen. Vannacht hebben we voor het eerst zonder overgeven met zijn drieën weer eens een paar uur achter elkaar kunnen slapen, waardoor de wereld er gelukkig weer wat zonniger uitziet vandaag!